• Strona główna
• O Firmie
• Nasza oferta
  • Produkty
  • Park maszynowy
  • Prasy
• Kontrahenci
• Kontakt
• Szukaj na stronie

Ściana trójwarstwowa

---

Ściany trójwarstwowe ( szczelinowe )- składają się z dwóch warstw murowych wymurowanych w odległości 5-15 cm od siebie i połączonych ze sobą kotwami. Powstałą między murami szczelinę wypełnia się całkowicie, lub częściowo materiałem termoizolacyjnym. W tego typu ścianie występuje wyraźny rozdział funkcji poszczególnych jej warstw:

 

-warstwa zewnętrzna – konstrukcyjna – chroni ścianę przed wpływami zewnętrznymi,

-warstwa środkowa – termoizolacyjna – zapewnia odpowiednią izolacyjność cieplną ściany jako przegrody zewnętrznej ,

-warstwa zewnętrzna- osłonowa – chroni ścianę przed wpływami zewnętrznymi.

 

Ściany szczelinowe charakteryzują się tak samo dobrymi wskaźnikami wytrzymałościowymi i termoizolacyjnymi jak ściany dwuwarstwowe przy dużo większej ich trwałości ( ok. 100 – 150 lat ). Co prawda koszt budowy ścian trójwarstwowych jest o ok. 40 % większy od ścian dwuwarstwowych to jednak z uwagi na dużo niższe koszty eksploatacyjne budynku ze ścianami szczelinowymi ich zastosowanie jest również ekonomicznie uzasadnione. Ponieważ każda warstwa ściany szczelinowej ma inne zadanie do spełnienia , możliwe jest optymalne ich zaprojektowanie, a tym samym optymalizacja całej przegrody. Wewnętrzna warstwa konstrukcyjna przenosi na fundamenty obciążenia

 

pionowe od konstrukcji dachu i stropów oraz obciążenia poziome ( np. parcie wiatru ) przekazywane za pośrednictwem kotew z warstwy osłonowej. Jednocześnie nie jest ona narażona na wpływ czynników atmosferycznych. Dlatego praktycznie jedyny wymóg stawiany tej warstwie to odpowiednia wytrzymałość na ściskanie. W celu poprawienia izolacyjności całej przegrody warstwę nośną wykonuje się z pustaków , które oprócz odpowiedniej wytrzymałości charakteryzują się również dobrą izolacyjnością termiczną. Warstwę tę wykonuje się z pustaków szczelinowych typu Max, U, Sz ,K065-2W, pustaków termoizolacyjnych oraz z cegieł kratówek ( K-2, K-3 ), a bardziej obciążone fragmenty muru ( np. filarki międzyokienne) z cegły pełnej. Przy czym zastosowanie konkretnego rodzaju wyrobu zależy w dużej mierze od lokalnych tradycji i dostępności rynku. Zadaniem zewnętrznej warstwy osłonowej jest ochrona ściany przed wpływami atmosferycznymi i przenoszenie obciążeń poziomych od parcia i ssania wiatru na inne elementy konstrukcji budynku.

 

Warstwa ta nie jest obciążona stropami. Elementy warstwy osłonowej muszą być odporne na działanie mrozu i wilgoci atmosferycznej oraz duże wahania temperatury. Z tego względu najlepiej nadają się tu cegły elewacyjne (licowe) i klinkierowe. W tym przypadku ściany oczywiście nie tynkuje się od zewnątrz. Możliwe jest również wykonanie warstwy osłonowej ze zwykłej cegły pełnej lub kratówki - konieczne jest wówczas ułożenie tynku lub innej warstwy wykończeniowej np. płytek elewacyjnych. Szczelina wewnątrz ściany może być całkowicie lub częściowo wypełniona materiałem termoizolacyjnym.

Materiał termoizolacyjny w postaci płyt lub mat mocuje się do wewnętrznej konstrukcyjnej ścianki za pomocą kotewek i „szpilek’ z nakładką dystansową lub jest miejscowo przyklejany. W Polsce praktycznie tylko styropian , wełna mineralna i szklana mają odpowiednią skuteczność izolacyjną i z tego względu zaleca się stosowanie tych materiałów do ścian warstwowych. Najbardziej prawidłowe jest projektowanie ścian warstwowych ze szczeliną nie wypełnioną w pełni materiałem termoizolacyjnym, a więc z pozostawieniem pustej szczeliny powietrznej. Szczelina ta usytuowana od strony zewnętrznej – powinna być przewietrzana ( wentylowana ) powietrzem napływającym z zewnątrz przez puste nie wypełnione zaprawą „spoiny” lub przez zastosowanie kratki wentylacyjnej w miejsce spoin pionowych w dolnej warstwie muru i wypływającym górą pod okapem. Zadaniem szczeliny powietrznej jest odprowadzenie pary wodnej ( pochodzącej z wnętrza domu ) wykraplającej się na styku ścianki osłonowej i termoizolacji, dzięki czemu nie zachodzi do jej zawilgocenia. Brak wentylowanej szczeliny może powodować zawilgocenie materiału termoizolacyjnego również na skutek przedostającej się wilgoci bezpośrednio ze ścianki zewnętrznej od opadów atmosferycznych. Zawilgocenie termoizolacji znacznie pogarsza izolacyjność cieplną ściany , prowadzi do zwiększenia strat ciepła w pomieszczeniach , a tym samym do zwiększenia kosztów ogrzewania budynku. Ponadto elementy murowe stykające się przez dłuższy czas z zawilgoconą termoizolacją w okresach obniżonych temperatur są narażone na destruktywne działanie zamarzających , znajdujących się w porach muru drobin wody.

Natomiast w okresie letnim szczelina powietrzna wentyluje i chłodzi warstwę muru osłonowego ( np. z klinkieru ) zapobiegając powstawaniu nadmiernych naprężeń termicznych w tej warstwie , mogących prowadzić do zarysowań termicznych przy dużym nasłonecznieniu. Skutecznie działająca wentylacja szczeliny powietrznej znacznie zwiększa trwałość całej ściany. Przestrzeń wentylowana powinna mieć szerokość minimum 4 cm./

 

 

Otwory wlotowe powietrza u dołu i wyloty u góry ściany powinny mieć łączny przekrój 10 cm ²na pasmo muru o szerokości 1m wg norm brytyjskich). Otwór wlotowy można uzyskać np. przez niezapełnienie spoiny pionowej między cegłami lub wmurowując cegłę albo dziurawkę na rąb w ściance osłonowej i nie tynkując w tych miejscach, jednak najbardziej odpowiednim elementem na wypełnienie spoiny pionowej jest specjalna kratka wentylacyjna wykonana z tworzywa sztucznego.

Zapewnia ona odprowadzenie pary wodnej wykraplającej się na styku ściany elewacyjnej i termoizolacji, dzięki czemu ta ostatnia nie ulega zawilgoceniu. Wspomniano wyżej, że warstwy murowe w ścianach szczelinowych łączy się za pomocą kotew, których celem jest przenoszenie obciążeń poziomych od wiatru z warstwy osłonowej na wewnętrzną warstwę konstrukcyjną. Kotwy powinny być wykonane ze stali nierdzewnej. Łączny przekrój kotew powinien wynosić 0,6 cm ² na 1m ² ściany i powinno ich być nie mniej niż 5 na 1 m ² muru, przy maksymalnej odległości między nimi 75 cm w poziomie i 50 cm w pionie. W narożnikach i przy otworach okiennych i drzwiowych należy ułożyć dodatkowe kotwy. Oprócz właściwego rozstawu kotew istotne jest również ich położenie w przekroju ściany. Ponieważ ścianka osłonowa i ścianka osłonowa i ścianka konstrukcyjna murowane są z różnych elementów nie zawsze dobranych pod względem wysokości należy dążyć do tego aby te spoiny , w których umieszcza się kotwy miały równy poziom. W poziomach , gdzie jest to niemożliwe należy wygiąć kotwy ze spadkiem na zewnątrz ( w celu odprowadzenia ewentualnych skroplin jak najdalej od termoizolacji ). Minimalna długość zakotwienia kotew w warstwach murowych wynosi 50 mm. W murach z wentylowaną szczeliną powietrzną kotwy powinny być zaopatrzone w kapinos i tak ułożone w murze, aby kapinos znajdował się w pustce powietrznej. Zadaniem kapinosa jest niedopuszczenie do przepływu wody po kotewce ze ścianki osłonowej do konstrukcyjnej. Woda zatrzymuje się na kapinosie i skapuje w wentylowaną szczelinę powietrzną , skąd częściowo jest odparowywana , a jej nadmiar, który gromadzi się na dole na warstwie izolacji przeciwwilgociowej odprowadzany jest na zewnątrz ściany przez otwór odpływowy.

• Strona główna
• O Firmie
• Nasza oferta
• Kontrahenci
• Kontakt

Masz pytania?
+48 18 442 91 77

Copyright © 2018 TROY - Kmiecik, Kociołek Sp.j. All right reserved. Wszystkie prawa zastrzeżone.
Polityka Plików Cookies      Polityka Prywatności

profesjonalne
strony www